ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΤΡΑΥΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΠΑΡΟΝ ΤΟΥ ΤΩΡΑ

Σε κάποιες περιπτώσεις τα τραύματα πετιούνται μπροστά μας, ως στόχοι "έτοιμοι από καιρό" και δεν μας επιτρέπουν να τους αγνοήσουμε. Τις περισσότερες φορές θα χρειαστεί δουλειά προετοιμασίας, θα καθαρίσουμε, θα αποδομήσουμε αυτά που φράζουν τον δρόμο ή θα κτίσουμε, θα δημιουργήσουμε στηρίγματα και γέφυρες για να ανοίξουμε τον δρόμο προς το τραύμα και τη θεραπεία του. Το υγιές είναι η ισορροπία, και η δυναμική ισορροπία είναι το υγιές. Ό, τι διαταράσσει την ισορροπία, όσο βαθιά στα σκοτάδια του ασυνείδητου κι αν βρίσκεται, δίνει σημάδια ύπαρξης. Όσο αρνούμαστε την πρόσκληση, τόσο πιο επίφοβη θα φαντάζει η πρόκληση να ανοίξουμε λογαριασμούς που πιστεύαμε κλειστούς.

Κάποτε, η κίνηση να φύγουμε από το επώδυνο, όσο το δυνατόν γρηγορότερα, ήταν η ενδεδειγμένη, ίσως και σωτήρια για την οντότητά μας. Τώρα όμως έχουμε άλλες δυνατότητες και περισσότερες επιλογές. Κρατιόμαστε ως ναυαγοί από την παλιά και ημιδιαλυμένη σχεδία των παιδικών μας φουρτουνιασμένων "ωκεανών" και δεν βλέπουμε τη γαλήνια θάλασσα στην οποία τώρα πλέουμε. Η συνταγή, που κάποτε μας έσωσε, δεν είναι απαραίτητα η ενδεδειγμένη, όταν κι εμείς έχουμε αλλάξει αλλά κι ο κόσμος γύρω μας.

Όταν θα απαρνηθούμε την απλή δυσφορία ως αγγελιοφόρο, θα ακολουθήσουν λιγότερο επίμονοι αλλά σαφώς πιο αποτελεσματικοί επισκέπτες: οι κρίσεις πανικού με τους κεραυνούς εν αιθρία, η κατάθλιψη που μας στερεί τη χαρά της ζωής, οι φοβικές διαταραχές που περιορίζουν τον ζωτικό μας χώρο, και ασθένειες του σώματος που απελπισμένα προσπαθούν να μας δώσουν, πριν τον τελευταίο ασπασμό, το μήνυμα από τα βάθη του Είναι μας. Αυτά είναι που μας περιορίζουν και μας φοβίζουν, αυτά όμως μας μιλούν επίσης για νέους δρόμους και νέες δυνατότητες.

Θα μείνουμε στη γνωστή "ασφάλεια" του παιδιού ή θα πάρουμε σαν ενήλικες το φοβισμένο παιδί από το χέρι και, με τη θεραπευτική βοήθεια, θα το βγάλουμε στο ξέφωτο;